در میانه تابستانی سوزان و نفس‌گیر، هزاران تن از هم‌وطنان ما، بی‌پناه و خسته، از آن سوی مرز، به اجبار و بی‌رحمانه به کشور بازگردانده شدند. گرمای بی‌سابقه در ولایت نیمروز، چنان طاقت‌فرساست که نفس هر جنبنده‌ای را بند می‌آورد. در فضای غبارآلود و ملتهب مرز میلَک، صدای ضجه‌ی کودکان گرسنه و تشنه، با ناله‌های مادرانی درهم‌آمیخته که فرزندان‌شان را آن سوی مرز، بی‌هیچ نشانی، جا گذاشته‌اند. پدرانی سرگردان، درمانده از یافتن سایه‌ای برای خانواده‌های‌شان، حیران و بی‌خبر از سرنوشت خانه و زندگی‌ای که سال‌ها پیش، زیر آوار جنگ و مهاجرت در افغانستان جا گذاشته‌اند.
این گزارش نتیجه‌ی غربال‌گری و سروی میدانی موسسه اتحاد و امداد سیفرود از وضعیت مهاجرین اخراج‌شده از ایران می‌باشد که در روزهای اخیر از طریق مرز میلَک وارد خاک افغانستان شده‌اند.
مهاجرینی که سال‌ها رنج آوارگی، تبعیض و فشار را در خاک بیگانه تحمل کردند، امروز دست خالی، با زخم‌های جان و تن، به سرزمینی بازمی‌گردند که هنوز زیرساخت‌ها و منابع کافی برای پذیرش و اسکان مجددشان را ندارد. کمک‌های موجود در محل، اندک و ناکافی است و پاسخ‌گوی نیازهای ابتدایی روزمره آنان نمی‌باشد. اضطراب آینده، چون سایه‌ای سنگین، بر دل پدران و مادران مهاجر افتاده و امنیت روانی آنان را به‌شدت تهدید می‌کند.
با این حال، مردم شریف، مهمان‌نواز و متعهد ولایت نیمروز، با دل‌هایی باز و دستانی یاری‌گر، به استقبال این کاروان رنج‌دیده شتافته‌اند. هرچند این تلاش‌ها در برابر وسعت بحران اندک است، اما مرحمی بر زخم‌های کهنه و عمیق مهاجرین شده است.
در این لحظه حساس، دین اسلام، اصول انسان‌دوستی، و وجدان جمعی ما حکم می‌کند که در کنار این هم‌وطنان آسیب‌دیده بایستیم. اکنون زمان آن است که همه – از مردم گرفته تا نهادهای امدادرسان محلی، ملی و بین‌المللی – با تمام توان خود وارد عمل شوند و صدای این صدها خانواده‌ی دردمند را بشنوند.
ما یک ملت هستیم. اگر یک عضو زخمی شود، تمام پیکر به درد می‌آید:
چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار
سکوت در برابر رنج مهاجرین جایز نیست؛ کمک به آنان وظیفه‌ای انسانی و اسلامی ماست.
گزارش میدانی موسسه اتحاد و امداد سیفرود (SUAO)
موضوع: وضعیت مهاجرین اخراج‌شده از ایران در مرز میلَک – ولایت نیمروز
تهیه‌کننده: صبغت‌الله علم، کارمند ساحوی SUAO
تاریخ: ۱۵ سرطان ۱۴۰۴ هجری شمسی
